Краток прирачник за македонското прашање

На Балканскиот полуостров Македонија е јаболката на раздорот. Во  последните сто години нејзиното име се претвори во  симбол на нестабилност. Таа никогаш не се спрeга самостојно и е секогаш во придружба со друга држава. Неjзината локација, во  центарот на Балканот, секогаш го предизвикува апетитот кон неа, дури и на земји кои немаат сопствено население таму. Во обид да го обезбедат своето присуство во Македонија, овие земји продолжуват со денационализирањето и асимилација на локалното население, што се однесува најмногу до Бугарија, бидејќи оваа област одсекогаш била неселена и продолжава да се населява воглавно од Бугарите.

Познати се неколку приоди кон дефиницијата за нација: нација како државна сопственост; нација како заедница на јазикот и културата; нацијата како судбинска предопределеност преку крв, георграфиja и остатоци; нацијата како синтеза на повеќе фактори: територија, јазик, економски врски, културна самобитност и специфичен духовен став. Секоја од овие дефиниции изразува фаза во развојот на општочовечкиот поглед за битие. Денес, на оваа степен од развојот на човечкото општество, кога исчезнуваат границите меѓу народите, се формираат светски комуникативни системи и се изедначуваат културните вредности (јазик, заедничка култура и традиции, заинтересираността за зачувување и постојаност на државен територијален интегритет итн), чија збир и внатрешно единство ја условуваат  националната принадлежност. Ова правило, како сите правила има свои исклучок. На 29 XI 1943 г., на своето второ седнице, во стариот босански главен град Јајце, АВНОЈ официјално признава една нова нација – македонската. За еден ден е решено создавање на нова нација, нов јазик и нова историја, нешто што другите народи го градат во текот на векови.

Но, како се дојде до мислата за т.н. „македонска нација“? Таа се укажува  (како српска идеја) во 80-тите години на ХХ век, по што започнува нејниот бавен напредок. До 1913 г. во редовите на по будни Македонци се вливаат главно бугарски ренегати и гласни србомани. Со оглед на освојувањето на Македонија од Србија и автоматски прогласување на сите нејзини жители за „прави Срби“ (дури и на Турците и Албанците), македонизмот се повлекува во позадина. Но само дваесет години се потребни на белградските мегаломани да сфатат дека „рецентниот српски Југ“ е далеку од српски, и македонизацијата повторно добива на потег за да се стигне до двете седници на АВНОЈ и она веќе без преседан легализација на најголемиот дрзок етнички фалсификат во човековата историја – „македонската нација“. Вистинскиот македонски народ има сосема друга историја. Древните Македонци се обособуваат како народ  уште во вториот милениум. По етнички состав тие се блиски повеќе на Тракијците,  јазикот им е мешано тракт-пеонско наречје, со слабо доријско влијание. Македонската држава е создадено во 640 г. пр. Хр. од Пердика, кој ги обединува нецелосните дотогаш племиња. При владеењето на Филип II (359 – 336 г. пр. Хр.) таа се издига до прва сила на Балканскиот полуостров, а неговиот син Александар III Македонски (336 – 323 г. пр. Хр.) ја прави светска држава. По смртта на Александар, вештачки создадената империја брзо се распаѓа, а регуларна Македонија влегува во период на немири и опаѓање. Постепено, иако постои очаен отпор, паѓаат под римска зависност, а по битката кај Пидна (168 г. пр. Хр.) е поделена на четири васални републики. По едно неуспешно востание во 146 г. пр. Хр. и тие последните остатоци на македонската државност се преголтани од Рим. Останал без својот државност, македонскиот народ е изложен на силна романизација и елинизација и гасне уште пред почетокот на словенските навлегување во VI век. Името Македонија се појави во IХ век како ознака на област во Источна Тракија. Од таму произлегува и прословутата македонска династија во Византија. Ова име се задржува до крајот на ХII в. кога конечно изчезнува, за да биде обновено неочекувано во ХIХ в.

Се кажано до тука се однесува за името и историјата на еден народ коj што нема ништо заедничко со Словените, кои се сместуваат во поранешната негова земја, векови по неговото изчезнување. Поради тоа дека Словените се варварски народ, тие  и не можеле да научат што и да е за народот, живеел пред нив во тие земjи, кое ќе ги натера да са слични на него или да носат неговото име. Во тоа време (VI век – IX век) во поранешна Македонија живеат ринхини, сагудати, берзити, драговити, струмјани, мерваци и др. словенски племиња, но никаде не се споменуваат Македонци. Наместо тоа, освојувањето на областа од Бугарија во средината на IX в. доведува до претворање во нејзин интегрален дел од бугарскиот етнокултурен простор, нешто што постојано се докажува од сите кои ја имаат посетено некогаш Македонија – од Средниот век до денес. Најважните сведоци се подредени во хронолошки редослед:

ХI век – Македонските Словени се споменуваат постојано како бугари во сеќавањата на Охридскиот архиепископ Теофилакт. Пишувајки житиета на светите браќа Кирил и Методиј, тој вели:
„Светот смета за голем недостаток дека племето на Словените, т.е. бугари, не знаат грчки.“

1345 година – После битката кај Велбожд во 1330 година Македонија е освоена од Србија. Во едно писмо до дожа на Венеција Андреа Дандоло, напишано во Сер, српскиот крал Стефан Душан се нарекува крал на Србите и Бугарите (т.е. на оние кои са развиени во Македонија):
„… Bulgarie imperii partis non medice particeps.“

1510 година – Во книгата „Breve memoria de la discedenti de nostra casa Musachi“ еден од деспотите во јужна Албанија – Музаки (по турското завоевание емигрира во Неапол) пишува за споменитре на мажите од ваков вид Музаки, за настаните од време на војните со Турците. За битката кај Косово поле пишува:
„… На бојното поле дојдоа Лазар, српски Деспот и Марко – крал на Бугарија (Lazaro, dispoto de Servia, e Marko-rex di Bulgaria)“

1591 година – Во книгата „Патување низ Балканскиот полуостров во ХVI век“ д-р П. Матковиќ, хрватски научник и патешественик, дава опис на патувањето на англискиот дипломат, лорд Бернард, кој  на чело на една мисија минува низ Македонија по пат за Истанбул:
„… Излегува од Струшкото поле,  поминува по еден мост, кој е граница помеѓу Албанија и Бугарија. Бугарите зборуваат на словенски јазик и си служат со грчката религија. “
„На 23-ти ден на 19 часа стигнавме Монастир (Битола), град бугарски, со 1500 куќи, многу населен …“

1628 година – XVII век излегува книгата на познатиот географ и историчар Хаџи Калфа „Географски опис на Румелиjа и Босна од Мустафа Бен Абдала Хаџи Калфа. Во неа за областите во Македонија се читат непроменети копии на следново:
„Скопски саджак. Околните на овој санџак се: Толи Монастир (Битола) помеѓу Лерин, Преспа, Прилеп и Охрид. Доаѓа од Цариград во Солун, Вардар и Воден за 19 дена. Жителите се Бугари …“
„Хоропишта (хрипиште) на Костурско Езеро, на 2 часа од истоимениот град. Во околината се Костур Вилиште, Населица. Жителите се Бугари.“
„Вилиште (Билешта) на 17 дена пат од Цариград. Во околината се Горица (Корча), Преспа, Хорпишта. Жителите се Бугари и Албанци.“
„Охри санжак. Охри (Охрид), југозападно од Скопје, на 16 дена од Цариград, на источниот брег на едно езеро. Во околината на Старово. Жителите се Бугари.“

1660 година – Во точка V од “ Сијахатнаме „, книгата на друг турски историчар Евлија Челебија, роден во Истанбул, во 1611 г., се чита:
„По час и половина пат на север стигнавме Извор (Велес), лоциран на брегот на една река, и во падините на една планина. Овој бугарски градец има 150 куќи. “
„Воопшто во Прилеп се зборува бугарски …“

1704 година – Во „Патување до Ерусалим“ од Йеротей Рачанин се вели:
„Стигнавме бугарскиот град Велес, кого турците го нарекуваат Кјупрјулиjа тука тече една голема река, наречен Вардар.“

1753 година – Во описот направено на манастирите во Фрушка Гора (помеѓу Дунав и Сава) во 1753 година од Д. Руварац има следните извадоци од официјалните регистри:
„Стојан Вучков роден во Бугарија, село Смолјани (крај Скопје) и неговата жена Смиљана, дошла во 1745 година“
„Калуѓерка Ана е по потекло од Кратово во Бугарија. Таа дојде овде во манастирот во 1747 г. „

1766 година – Во книгата „Тоtus Danubius“ од Аугусто Боемио се извадени следниве тврдења во врска со границата меѓу Србија и Бугарија:
„Границата од Србија треба Тимок, поминува долината на Нишава меѓу Ниш и Паланка и оди од таму Булгарска Морава; градови Лесковец, Качаник, Скопје и Врање се во Бугарија. Планината Шар е северната граница на Македонија „

1794 година – Во „Историја на различните словенски племиња, особено Бугари, Хрвати и Срби“, Јован Раич, истакнат српски историчар и црковен деец и пола бугарин по татко, говори за третиот поход на Хунијади, jа дефинира границата на Бугарија:
„Одиме за Мизија, Хунијади мина одтаму Видин. Заврши деновите во Косово Поле, кое се граничи со Бугарија.“

1801 година – Ф. Пуквил „Патување по море, Константинопол, Албанија и кругот низ другите делови од империјата на отоманите, текот од годините 1798, 1799, 1800 и 1801, во три тома:
„Шар е природна граница на Бугарија“, (т.Ш, стр.249)

1840 година – францускиот  патувач и ориенталист Ами Буе од 1836 година до 1838 година обиколува цела европска Турција и подоцна, во 1840 г. Објавува четири тома со свои трудови и романсиер:
„Ниш е град во Бугарија со 16 000 жители, од кои 6000 муслимани.“
„Изграден на Морава, Лесковац има 3000 куќи, или околу 12 000 лица. Овошните градини се многу грижливо одгледани од бугарите, кои речиси единствено живеат во сите бројни на околината населби. “
„Скопје има најмалку 10 000 жители, претежно бугарско (eminement bulgare), но има исто така и цинцари и срби.“
„Скопје е центар на најголемиот пашалак на централна Турција. Тој опфаќа 10 градови, имено: Скопје, Кјупрјулja, Джумаja, Кратово, Радовиш и помали населби како Егри Планинка, Кочаник, Струмица и Петрич. Бројот на селата е премногу голем. Големата маса е бугарска и со христянска религија (La grande masse est bulgare et chretienne).“
„Во Ресен и Преспа  живеат  голем дел од булгари.“
„На исток од долината на реката Црн Дрим населението е претежно бугарско.“
„Куманово … со 3000 жители.“
„Жителите на Охрид се особено бугари и цинцари, има и малку албанци.“
„Гостивар е турско-бугарско населба од околу 1500 лица.“

1843 година – „Белешки на српскиот народ од византиски автори“ собрани и издадени од Изидор Николиќ.
„Аксиос е најголемата тековна вода во Македонија, тече во Бугарија и има многу притоки; денес се нарекува Бардар или Вардар.“

1854 година – „Источното прашање и Бугарија“ од Липранди.
„Во Охрид и околината му, бугарите се смешани со христијани Албанци.“
„Бугарската раса живее на запад до албанските краишта (планини)“

1860 година – Еден од најважните писмени споменици  излегува во 1860 година – „Збирка бугарски народни песни од Македонија“, составен од Стефан Веркович. Доказ е самиот наслов на книгата, поставен од Веркович – „Народне песме македонски Бугари“. Јасно е дека се однесува за македонски бугари, како што има добруџански, тракијски, родопски и др. бугари.

1868 година – во надписот „Нешто од Бугарскоj и Бугарима“ од Д. Тумински објавен во „Видовдан“, бр. 33 до 34, се вели:
„Бугарија ja опфаќа голем дел од античка Мизија, Тракија и Македонија. Бугарскиjат дијалект се зборува од Дунав до Солун и до Костурско Езеро, од Иелеград (Исакча) до Охрид. Како етнографска граница може да се земе „Via Egnatia“ од Солун до Охрид.“

1876 – 1877 г. – Најважно меѓународно признание на бугарскиот карактер на македонското население е дадено од цариградската дипломадска конференција (23.XII.1876 година – 20.II.1877 година) изработениот таму проект на идната уредба на бугарската држава предвидува создавање на два ентитета – источен и западен, како западниот покрива цела Македонија. Под овој проект фрлиле потписи претставниците на Велика Британија, Франција, Австро-Унгарија, Германија, Италија и Русија, со што големите правни  сили признаваат Македонија за дел од бугарскиот етнички простор (под услов да не спаѓа во опсегот на Априлското востание од 1876 г.)
„Бугарија, проект за органски правила:
1. … Западниот вилает, кој ќе има за главен град Софија, ќе биде приjaвен од санџаците: Софиjски, Видински, Нишки, Скопски, Битолски, единиот дел од Серскиот санџак (трите северни кази) и од казите на Струмица, Тиквеш, Велес и Костур …“

1878 година – писмото на Стефан Веркович одностно србските претензии во Македонија, упатено до проф Владимир Иванкович Ламански во Петербург, напишано на 17.III.1878 година во Загреб, објавено во „Слободно мислење“ бр. 51 во 1914 г. од проф Иван Шишманов. Во делови од од него читаме:
„Според тоа природно свето право  не само окрузите (санџаците) Скопје, Ниш и Видин не се србски …“
„… вистинската граница меѓу Бугарија и Србија е Шар Планина.“

1886 година – Спиридон Гопчевич, српски историчар и краен шовинист, пишува во книгата „Бугарија и Источна Румелиjа со студија на периодот 1878 – 1886 година и воена преоценка на српско-бугарската војна“ следново:
„Населбата и е од бугарскиот народ … западна Бугарија, т.е Македонија, дури до етногравската граница помеѓу Бугарија и Албанија, поминува Егри Паланка и Скопје се до Шар Планина, до Охрид и Касторија, потоа завива на исток и во Солун и Серес доаѓа Кавала, на Егејското море, потоа го напушта истекување на Марица, за да стигне Мидија на Црното море.“

Од овие, а и други слични документи, јасно се покажува дека бугарската национална припадност на македонските словени не е будила сомневање кај никого и е била очигледно и демонстрирана од  населението. Но, од 80-тите години на XIX век српските државници започнаа да проjавуваат права врз тоа население от надворешно-политички причини, од како барањата им во Босна и Херцеговина се соочуваат со барањата на силната Австро-Унгарија. Поради тоа, тие обрнуваат погледот кон Македонија и како резултат на тоа целиот курс на српската надворешна политика драстично се менува. За тоа доволно зборува говорот на српскиот министер за надворешни работи Јован Ристич пред тајните седница на националното собрание од 13.VII.1878 г. в Крагуевац. „Дозволено ни е од страна на Русија (отностно желбата на Австрија да не преземаме ништо од страната на реката Дрим) да не ја подтикнуваме. Кога запрашаме Австрија кои са сферите на нејзините интереси, таа ни одговори дека тие граничат со реките Дрим и Лим. Затоа, поминуваики овие две реки, ние ќе ги повредиме нејзините интереси и ќе бидеме во конфликт со неа. Затоа, ние не треба да размислуваме за преминување на овие две реки, како во време на војна (оваа од 1877 – 1878 г.); ние се воздржуваме да ги преминеме, но ние влеговме во стара Србија колку што можевме. Ние побаравме нова политичка граница …“ Резултатот од ова побарување е познат. Во обид да се аргументира некако необјаснимиот српски интерес во Македонија (токму таму српските политичари наоѓаат својата „нова политичка граница“) српската „наука“ прави последователно од македонските Бугари  пластичена маса без националност „, а потоа и конечно „најдобри прави Срби од класичниот српски Југ“. Апсурдноста на овие тврдења, предвид целосното историско минато на областа е толку очигледна, затоа тие тврдења се отфрлени насекаде, освен во Србија. Поразот на србизмот во Македонија доведува до наметнување на доктрината на македонизмот. Македонизмот започнува едно успешно спроведување во Македонија, увенчано од официјалното признавање на „македонската“ нација – 29.XI.1943 г. Така српските интереси се отвориле повторно – макар и под прикрита и завоалирана форма, а бугарската нација е поделена, со сите произлегувашти од тоа последици.

На прво место отцепувањето на западните бугарски диалекти и оформувањето им во друг, „самостоен словенски јазик“ – т. н. македонски јазик. Никој од посетилите Македонија во периодот до Балканските војни не споменува за друг зборуван словенски јазик во овој  дел на Балканот, освен бугарскиот. Филолошката наука, исто така, никогаш не наоѓа толку голема разликата помеѓу западните и источните бугарски дијалекти, која да послужи за основње на нов јазик. И покрај  разликите со литературниот бугарски, коj се базира на источните говори, македонскиот дијалект ги има сите сличности – карактеристични за бугарскиот јазик, како и сите типични одлики на истиот од другите јазици.

1. Единствено од сите словенски јазици, бугарскиот јазик (вклучувајќи и македонскиот дијалект) употребува определителен член. Сосема на место звучат зборовите на хрватскиот филолог Jагич, кој рекол дека „бугарскиот се протега дотаму до каде се одлучува определителен член.“
2. Додека сите други словенски јазици ги склонуваат зборовите и имаат падеж, бугарскиот јазик и македонските му дијалекти си служат ретко со нив. Во моментов тие се три и речиси  не се употребуваат – наместо нив се користат предлози.
3. Бугарскиот јазик ги образува по сопствен, различен од другите словенски јазици начин, бројките на споредба со Дополнување на честичките „за“ и „нај“ пред секоја збор. Така е и во македонските му дијалекти.
4. Бугарскиот јазик, единствен од словенските јазици, користи неопределено наклонение и затоа си служи со Унијата „да“ (прим. да учи, да биде.)

И ако повеќе од очигледната припадност на македонскиот дијалект во бугарските дијалекти (освен горенаведените факти можат да се кажат и недостатокот на квантитет, словарното единство, начинот на формираатвање на идно време, присуството на двојно приватно местоимение и др.).

Во 40-те години на ХХ век го започна процесот на одцепувањето од страна на бугарскиот јазик и обособувањето во посебен „македонски јазик“. Појавата и развојот на овој процес не се природни, а се резултат единствено на стремежот на раководството на Југославија по секоја цена да предодврати евентуални центробежни желби меѓу бугарите во Македонија и така да обезбеди иднината и благосостојбата на српската хегемонија во Југославија. Во тој поглед, за начинот на кој се гради новиот јазик, и за целиот фалш околу него  особено покажува писмо бр. 30 од 8.ХII.1944 г. на Централниот комитет на Македонската комунистичка партија до ЦК на Югославката комунистичка партија. Во него се вели: „Имаме големи тешкотии во врска со македонската азбука и јазик … Потребно ни е да помогнете да дојдат кај нас советските филолози Державин и Бернищайн кои го познаваат нашиот македонски јазик. Во нашиот Президиумот на АСНОМ (антифашисткиот совет на народно ослободување на Македонија) се разви друга, многу остра дискусија, околу нашата азбука и се појавија разни трендови кои можат да се одразат на политичкиот живот на нашиот народ“. Лакејническото однесување на скопските политичари е такво, дека не им дозволува да преземат самостојни одлуки, дури и кога се однесува за сопствената нивната азбука. Така по наредба на Белград од неа се исфрлени букви Ъ, Ь, Й, Ю, Я, Щ, како и двете букви Ѫ (голема носовка) и ѧ (мала носовка). Овие букви одразуваат една типична особина на јужномакедонските дијалекти, носовото судење на „ъ“ во зборови како бидам = бънда, рака = ронка и т. н., но не се вклучени во македонската азбука поради тоа што тогаш тие се среќаваат единствено во бугарската и ниту една друга словенска азбука. Како компензација се додадено српските букви J, Њ, Љ, а дополнително се измислени Ќ, Ѓ, Џ (дж) и Ѕ (дз), кои повеке ја натоваруваат македонската азбука. Се пак, одлуките се донесуваат брзо и со замав.

Во Белград не се мислат многу  за македонскиот јазик. За владејачката српска клика е важно колку може македонскиот да се дистанцира од бугарскиот – како говор, и како граматика. На вработените на овој проблем српски, советски и македонски филолози им се дава секаква помош. Тие го базираат македонскиот јазик на што е можно по западени бугарски македонски говори. За да избегнат jакавото гнездо околу Охрид и југозапад, тие користат Тетово-Гостиварско наречје, па дури и jужносрпски зборови од Косово и Метохија (претставуваат во суштина посрбени бугарски дијалекти).  Српските научници и македонските и нивните подгласници измисуваат јазик, кој се покажува како типична кабинетска творба, со вештачки зборови, непотребни ограничувања, многу србизми и други неупотребливи  југословенски заменки.

Кон крајот на 40-те години „македонскиот јазик“ добива завршена форма во која основа постои до денес. Македонската нација е призната уште на 29.XI.1944 година на второто заседание на АВНОЈ. Процесот на изградба и консолидација на новата словенска нација може да се смета за готов. За неколку години се преименувани од Бугари на Македонци  милион од шестмилионниот тогаш бугарски народ – најголем пораз на бугарската национална кауза. Завршено е најголемото етничко и историско фалсификување во човековата историја.

Со признавањето на така наречената „македонска“ нација не само се одделени западните дијалекти од бугарскиот јазик, но се менуваат и цели делови од бугарската историја. Ова е второта судбоносна последица, која произлегувана од овој чин. Кражбата на историјата во Македонија е поголовна. Се што е бугарско е претставено како македонско. Историските споменици се реновирани, а плочите под нив објаснуваат „македонската“ историја“,  се уште само надгробените натписи не се преправени. Според најновите истражувања „Самуил е цар на Првата држава на македонските Словени. Во 969 г. тој дига востание против Бугарија, а во 976 г. започнува епичните свои војни против Византија. Браќата Кирил и Методиј создаваат македонската азбука и ја даваат на словените.“ Придонесот на Бугарија е целосно избришан . Дури Црноризец Храбар – во кого историската наука се сомнева да е бугарскиот цар Симеон Велики – исто така е на пат да влезе во официјалната историја на републиката. Паисиj Хилендарски е голем македонски просветител, предвесник на македонската преродба, Вапцаров е македонски поет, а браќата Миладинови се основоположниците на новата македонска култура. Безочието стигна дотаму дека Гоце Делчев, Даме Груев и Ѓорче Петров се прогласени за борци против бугарскиот шовинизам. Локалните историчари се доделили Кресненското и Илинденското востание, а второто се покажува за врвно во борбата за ослободување на македонскиот народ. Од сите антинаучни тврдења, најголема популарност добива верзија за небугарскиот карактер на бугарската држава по цар Самуил. Во поддршка на спротивното може да се набројат доволно факти, кои се утврдени не само од бугарска страна, но кои се прифатени безусловно од сите научници кои се занимаваат со историја на Византија и балканскиот полуостров (Ш. Дил, Ф. Успенски, П. Шрайнер и балканските Ј. Гоце, В. Караџиќ, Ф. Рачки, Н. Јорга, Сп. Замбелиос, К. Пападопулос и т.н.).

Кога цар Борис II е фатен и однесен во Константинопол од Јован I Цимисхий (971 г.), властта во овие делови на Бугарија, како и  други неосвојувани од византийците, е земена од комитопулите – синовите на еден од комитите во југозападна Бугарија, Никола. Давид, Мојсеј, Арон и Самуил, кои не управуваат от свое име, а од името на заробениот бугарски цар – тоа се докажува од фактот дека во времето од 971 г. до 977 г. ниту еден од нив не прифаќа царски или други владетелски инсигнии . Кога братот на Борис II – Роман, успева да избега во Бугарија (977 г.), тој е пречекан од нив и прогласен за бугарски цар, што укажува дека тие се верни на старата династија. Дури одкако Роман е фатен вторпат (991 г.) и државата останува повторно без цар, најблискиот соработник, еден од комитопулите и фактички господар на царството од 977 г., Самуил, чека шест години пред да се прогласи за цар и ова се случува по смртта на фатениа бугарски цар (997 г.). Елоквентен доказ е фактот дека Самуил зема официјално власта, дваесет години по практичното и присвојување.

Управувањето на новиот цар поминува целосно во војни. До 1001 г. тој утврдува бугарската власт во српските и босанските земји, а по овој датум започнува постојаните битки со доаѓањето на византиски армии. Најпознатата борба  со тешки последици за бугарската држава, се води на 29. VIII. 1014 г. во теснината Клуч крај планината Беласица. По поразот бугарскиот се заробени 14 000 (Кекавмен, „Манасиева хроника“) или 15 000 (Јован Скилица, Јован Зонара) бугарски војници, кои по наредба на Василиј II се ослепени, а на секој 100 е оставен по еден едноок, за да ги води. Дека битката се води против бугарите и ослепените се бугари, личи од горенаведените извори. По неа бугарската отпор постепено слабее. Во 1015 г. е освоен надворешен град на Охрид, а главниот град е привремено преместен во Битола (до 1016 г.) Од овие години датира познатиот битолски натпис на царот Иван Владислав: „… се обнови оваа тврдина, sидан и права од Јован самодржец бугарски… Оваа тврдина беше направена за заслониште и за спасение на бугарите… Тој самодржец беше бугарин по род внука на Никола и Рипсимија…“ Надписот е неоспорно најдобар категоричен доказ од времето.

1018 г. е судбоносна за Бугарија. Во февруари е убиен во близина на Драч цар Иван Владислав. Март 1018 г. е предаден Охрид. За кратко време остануваат слободни областите околу планините Томор и Врхот, во денешна источна Албанија. На планината Томор се закрепнува последниот бугарски цар Пресијан II, првородниот син на Иван Владислав. Неговото име совпаѓа со името на бугарскиот хан Пресијан и е прабугарско. Во ситуација, кога принцот е „Македонец“, а неговата династија нема никакви „роднински врски“ со бугарски семејства, појавата на „туранско“ и „бугарско“ име, и тоа на канот, завооjувал Македонија во IX век, е повеќе од нелогично . „Турано-бугарско“ останува и устроjството на државата ,се меморираат прабугарски термини: комитати, комити, внатрешна област, кавкан, ичиргубоил и т.н.

По освоjуването на Бугарија Василиј II организира јадрото на поранешната бугарска држава во тема „Бугарија“. Бугарската патријаршија е снижена во ранг и претворена во архиепископија. Нејзиниот духовен глава до 1767 г. непроменливo се потпишува како „архиепископ на Јустинијана Прима и цела Бугарија“, со оглед дека тоа понекогаш се ограничува само во земјите на денешна Македонија. При своето враќањето во Константинопол триумфираштиот император за првпат е наречен „Бугароубиец“ од акламираштата го толпа. Со таа титулата  останува во историјата. Интересен е начинот на кој се објаснува тоа драстично неисполнување во македонската историја. Бидејќи василевсот бил од Македонската династија (со ерменско потекло), тој не можел да се нарече Македоноубиец или барем Словеноубиец. Со препишувањето на неговата титула,  сакале да ја минимизираат борбата на македонскиот народ и затоаимаат дадено дел од заслугата на Јован Цимисхий како вистински покорител на Бугарија. Беспомошността на скопските историчари е повеќе од очигледна.

Бугарската национална идентичност на македонските Словени не е будела сомневање во никого. Векови по ред таа е очигледно демонстрирана од самото македонско население – во секој поглед – бугарско. Упорно покрај погромот извршен над македонските бугари во 40-те години на ХХ век, Македонија е и ќе остане, бугарска земја.